Κυριακή 10 Απριλίου 2011

me and myself !

Είναι 01:00 τα ξημερώματα.
Έβαλα να πιω μια βότκα λεμόνι με μπόλικα παγάκια.
Κάθομαι στην κουζινούλα μου και απολαμβάνω την ηρεμία του σπιτιού μου.
Εϊναι η ώρα που αγαπώ περισσότερο!
Η ώρα που κάθομαι "me and myself" !!!
Είναι οι ώρες που μου έρχεται η διάθεση να γράψω, να σκεφτώ, να ονειρευτώ, να ηρεμήσω, να χαλαρώσω...
Χαίρομαι που ζω μόνη (χωρίς σύντροφο, εννοω), στο δικό μου σπίτι!
Χαίρομαι που δεν είμαι υποχρεωμένη να ζω υπό το καθεστώς και τις ορέξεις κάποιου άλλου!
Απολαμβάνω αυτή την ηρεμία και ένα χαμόγελο ψυχικής γαλήνης δεν φεύγει από το πρόσωπό μου.
Δεν έχω την οικονομική άνεση για να φτιάξω το σπίτάκι μου ακόμα όπως θα ήθελα, αλλά δεν με πειράζει και τόσο.
Αρκεί που είναι ένας δικός μου χώρος!
Αγάπω την κάθε γωνίτσα του! Την κάθε ατέλειά του!
Δεν φοβάμαι μήπως πρέπει να γυρίσω σε καταστάσεις που θέλω να αφήσω πίσω μου, γιατί δεν έχω άλλη επιλογή...
Παλιότερα δεν είχα αυτή την άνεση να κάνω πράγματα για μένα, έτσι όπως 100% με εκφράζουν.
Αυτό δεν υπάρχει πια και μακάρι αυτή η υπέροχη για μένα ώρα να κρατήσει!
Είναι η στιγμή που μπορώ να χαλαρώσω και να εκφράσω λίγη από την δημιουργικότητά μου!
Είμαι πολύ χαρούμενη επίσης γι' αυτό το netbook που απέκτησα. Είναι το ωραιότερο δώρο!
Μου δίνεται η δυνατότητα να εκφραστώ.. κάτι που για μένα είναι πολύ σημαντικό!
Ευχαριστώ τον Θεό για κάθε μέρα της ζωής μου!
Νιώθω ευτυχισμένη και μέρα με την μέρα όλο και πιο ολοκληρωμένη!
Ελπίζω το "όνειρο"να κρατήσει, να είναι καλό κι ευχάριστο και να μην ξαναγίνει εφιάλτης...

RIP για τον Μάριο Στουναϊτη

Μπορεί να μην έχουμε γνωριστεί ποτέ, μπορεί να μην έχουμε ανταλλάξει λέξη, παρόλ' αυτά η παρουσία σου έχει σημαδέψει την ζωή μου..... Για την ακρίβεια, ο θάνατός σου!
Ήσουν τόσο νέο παιδί, κόντευες τα 26.... σίγουρα είχες όνειρα για την ζωή σου!
Πού να ήξερες ότι όλα θα σταματούσαν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου?!?!?
Κάθε φορά που βγαίνω έξω από το σπίτι μου, κοιτάζω και βλέπω τα τελευταία 10 μέτρα που διάνησες με την μηχανή σου...
Ανατριχιάζω στην ιδέα, ότι έτσι απλά, εντελώς αναπάντεχα θα ήταν η τελευταία σου διαδρομή. τα τελευταία 2 σου δευτερόλεπτα....
Τι να σκεφτόσουν άραγε εκείνη την ώρα? Σε τι διάθεση ήσουν? Τι συνέβαινε στη ζωή σου? Σκέψεις... ένταση.. συαισθήματα... και ξαφνικά ΜΠΑΜ...και όλα σβήνουν.Τέλος!
Φριχτό! Άδικο! Απαίσιο!
Είμαι  μαμά. Κι όπως είναι φυσικό το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στη μητέρα σου. Τι ένιωσε μόλις την ενημέρωσαν στο τηλέφωνο? Ήταν λίγα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Γύρναγες σπίτι. 500 μέτρα πριν, σου είχε στήσει καρτέρι ο θάνατος.
Πώς μπορεί να ένιωθε αυτή η γυναίκα εκείνη την ώρα? Με τι δύναμη θα ερχόταν να σε αντικρύσει στο νεκροτομείο? Με τι κουράγιο θα κατόρθωνε να ετοιμάσει τα διαδικαστικά της κηδείας σου? Με τι δύναμη θα ζούσε και θα ανέπνεε πλέον αυτή η μάνα?!?!?!?
Κι εκεί που αυτές οι σκέψεις αναβλίζουν στο μυαλό μου, αρχίζει το αθώο αίμα από το κεφάλι σου να γεμίζει το κράνος και στη συνέχεια την άσφαλτο..... Θέε μου!!!!
Έφυγες αμέσως. Τουλάχιστον δεν ταλαιπωρήθηκες! Ίσως να μην πρόλαβες καν να συνειδητοποιήσεις τι σου είχε συμβεί.
Άκουσα τη σύγκρουση και κατέβηκα να δω τι είχε γίνει. Νόμιζα ότι ήταν απλά ένα τρακάρισμα. Δεν ήμουν προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο. Ήσουν ακίνητος στη γωνιά του δρόμου. 'Οταν σε είδα τρελάθηκα!
Μόλις 1 μέτρο μακρυά μου, ακίνητος, χωρίς την παραμικρή αντίδραση. Κανείς δεν σε είχε πλησιάσει μέχρι εκείνη την ώρα.
Όλοι όσοι παρεβρισκόμασταν εκεί, σοκαρισμένοι, προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τα γεγονότα.
Όταν ξαφνικά μια κοπέλα πρότεινε να ελέγξουμε τον σφιγμό σου........ Τι απογοήτευση όταν συνειδητοποιήσαμε την φριχτή για σένα αλήθεια...
Ανοίγαμε φακό προς το πρόσωπό σου να σε δούμε. Ήσουν τόσο ήρεμος! Τόσο γαλήνιος! Είχες μια αγγελική μορφή!.... βουτηγμένη στο αίμα.
Η εικόνα σου έχει χαραχτεί στο μυαλό μου! Την πρώτη εβδομάδα δεν μπορούσα να σταθώ, δεν μπορούσα να κοιμηθώ.. πόναγα σαν να ήσουν μέλος της οικογένειάς μου. Σου "μίλαγα" όλη την ώρα και σε κάθε ευκαιρία ερχόμουν στο σημείο που άφησες αυτό τον κόσμο.
Ακόμα περνάω από 'κει. Πάντα κοντοστέκομαι! Περνάω γύρω γύρω γιατι δεν θέλω να πατήσω το κομμάτι της ασφάλτου  που βρισκόσουν. Δεν ήξερα τίποτε για σένα... ούτε το όνομά σου.
Ήσουν ένας άγνωστιος που με συμμάδεψε τόσο έντονα....
Χάρηκα όταν ένας γείτονας μου μίλησε για σένα. Έμαθα τόσα πράγματα για την οικογένειά σου, αλλά, επίσης και ότι... σε  έλεγαν Μάριο!!!
Θέλω να σε ευχαριστήσω γιατί ήσουν η αφορμή  με το θάνατό σου, να συνειδητοποιήσω κάποια πράγματα.
Δεν πρέπει να θεωρούμε τίποτα ως δεδομένο στη ζωή. Πρέπει να ευχαριστούμε τον Θεό για κάθε καινούρια μέρα!
Πρέπει να προετοιμαζόμαστε καθημερινά ως πνευματικά όντα... γιατί δεν ξέρουμε πόσες ευκαιρίες θα έχουμε ....
Ο Θεός να δίνει κουράγιο στην οικογένειά σου! Ο Θεός όλα τα πράττει πάντα  με σοφία!
Σίγουρα είχε κάποιο σχέδιο όπου εμείς οι άνθρωποι δεν μπορούμε να το καταλάβουμε..... Χίλια γιατί περνάνε από την σκέψη μας. 
Και ανθρωπίνως είναι λογικό. Ήσουν πολύ νέος και δεν ευθυνόσουν εσύ γι' αυτό που σου συνέβει. Ήσουν προσεκτικός και φόραγες κράνος.
Αύριο είναι το μνημόσυνό σου. Συγκινήθηκα γιατί σήμερα το βράδυ, οι φίλοι σου, μαζεύτηκαν στο σημείο του τρακαρίσματος  με κεριά για να προσευχηθούν για σένα και να σε τιμήσουν. Χάρηκα επίσης γιατί εντελώς τυχαία, αν και από μακρυά βρέθηκα κι εγώ εκεί.
  Ο Θεός, Μάριε, να αναπαύσει την ψυχή σου! Ελπίζω να σου δωθεί το προνόμιο να βρεθείς κοντά Του!

παρτάκηδες...

Τα ίδια και τα ίδια.......
Λίγη πρωτοτυπία πια........
'Ολοι οι άντρες τα ίδια σκατά είναι.......
Τους βαρέθηκα!!!
Γιατί πάντα τους πιστεύω?  Αφού ξέρω από πριν τις προθέσεις τους....
Γιατί είναι τόσο δύσκολο να βρεις την αγάπη?
Ετσι θα κυλάει η ζωή μου?  Μέσα στον πόνο και στη μοναξιά?
'Η θα καταλήγει πάντα για να νιώθω ελκυστική να έχω απλά σεξουαλικές επαφές?
Δεν είμαι πουτάνα..κι όμως έτσι νιώθω...
Αν κάνω κάτι με κάποιον είναι γιατι νιώθω συναισθήματα γι' αυτόν και γιατί ελπίζω να
καταλήξει σε κάτι καλό και διαφορετικό...
Κι αυτό που στην τελική με κατάφεραν να νιώθω είναι αηδία... να μην δένομαι...να μην
 δίνομαι...  να χτίζω τόιχοι γύρω μου... να μην εμπιστεύομαι......να είμαι επιφυλακτική
και καχύποπτη...
Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να γυρίζω δεξιά κι αριστερά... επαναπαυμένη στα σκατά ότι αυτό είναι
αυτό έχει....... "Κάνε τρέλες και μαλακίες και απόλαυσέ το!!"
Μαλακίες... τίποτε δεν απολαμβάνω...
Κάνω σχέσεις που δεν με γεμίζουν για τον λόγο ότι ξέρω ότι ο άλλος για μένα έχει απλά
καύλα κι οχι τρυφερό συναίσθημα...θα κοιτάξει να περάσει αυτός καλά αδιαφορώντας τουάχιστόν
-αφού δεν είναι ικανός για κάτι καλύτερο- να περάσω κι εγώ καλά...Παρτάκηδες!!


πώς θα σκληρύνω?

Πώς θα καταφέρω να σκληρύνω?
Πότε θα μάθω να μην ενθουσιάζομαι και να μην δίνομαι συναισθηματικά?
Ποιος θα με νοίωσει, θα με νοιαστεί και θα με λαχταράει με ανιδιοτέλια πλάι του?
Όλοι με συμπαθούν, τους αρέσω, με γουστάρουν, αλλά...στο τέλος φεύγουν....
Κι εγώ για άλλη μια φορά μένω μόνη, πληγωμένη, να πονάω και να κλαίω....
Κουράστηκα!
Πάντα υπάρχει ένα "αλλά" που τα καταστρέφει όλα...
Πάντα το καλό το διαδέχεται το άσχημο, η μόναξια κι ο πόνος...
Πήγα και πήρα τσιγγάρα.
Όπως πάντα τέτοιες ώρες την βγάζω με τσιγγάρο, κρασί και Χ. Αλεξίου.....
Αναρωτιέμαι αν θα ξημερώσει άσπρη μέρα και για μένα...
Εϊναι σκληρό να ξέρω όταν ξεκινάω κάτι, να περιμένω ότι από στιγμή σε στιγμή θα τελειώσει...
Κι απλά  αναρωτιέμαι πώς θα είναι ο κάθε χωρισμός?
Έφτασα απλά να ρουφάω και να απολαμβάνω τις στιγμές.....
Θα βρω άραγε αυτό που θέλω?!?!?

τοίχοι γύρω μου...

  Ακούω μουσική και μελαγχολώ...
Μελαγχολώ που είμαι μόνη, χωρίς μια σπίθα στην καρδιά για κάποιον....
Μου άρεσε αυτό που είπε μια φίλη μου: " Πολλές φορές βάζουμε τοίχοι γύρω μας για να δούμε
ποιοι έχουν τη θέληση να τα διαπεράσουν"
Απλά συνειδητοποιώ ότι σχεδόν κανείς απ΄ όσους γνώρισα δεν ενδιαφέρθηκαν για μένα σε βάθος...
Τους άρεσα εξωτερικά και στο μόνο που αποσκοπούσαν ήταν το σεξ...
Κι αυτός είναι ο λόγος που τώρα δεν ασχολούμαι με κανέναν και τίποτα...
Πόσοι πλησίασαν και αφού είδαν ότι δεν θα πάρουν αυτό που θέλουν έφυγαν....
Σε κάποιες περιπτώσεις απλά αισθάνομαι ότι μου άξιζε κάτι καλύτερο...

είναι ωραίο να κάνεις όνειρα!!!

"Είναι ωραίο να κάνεις όνειρα, ακόμα κι αν αυτά δεν βγουν ποτέ αληθινά."
Έτσι ήμουν κι εγώ από μικρή. Ζούσα στον  "φανταστικό" μου κόσμο. Τον ονειρικά πλασμένο. Τον τόσο καλοπροαίρετο. Τον υπερβολικά ρομαντικό.
Όπου μόνο η εμπιστοσύνη και η αγάπη κατοικούσαν. Όπου η κακία, η πονηριά, η απάτη και το ψέμα δεν είχαν ανακαλυφτεί. Ότι "έμπαινε" μέσα σ' αυτόν τον φανταστικό κόσμο φυλτράρωνταν, ώστε να μην μπορέσει να τον μολύνει κανένας .
Κι έτσι πορευόμουν στη ζωή! Και με αυτή την φιλοσοφία μεγάλωνα! Και ήμουν ευτυχισμένη!
Σε κάποιους άρεσε αυτό μου το σκεπτικό! Μ' έβλεπαν να χαμογελάω όταν ερχόταν αναποδιές και θαύμαζαν το κουράγιο μου!
Έβλεπαν επίσης να δίνω αγάπη σε ανθρώπους που με έβλαψαν και αναρωτιόντουσαν πώς δεν μ΄άγγιζε η κακία τους.
Το μυστικό μου ήταν ότι από κάθε αρνητικό παράγοντα κοίταγα να "φυλτράρω" και να απομονώσω ότι καλό μπορούσα να βρω.
Ύστερα εστίαζα σε αυτό εθελοτυφλώντας σε ότι κακό κι αρνητικό.
Πάντα μου άρεσαν τα δύσκολά. Περιπτώσεις ανθρώπων στις οποίες έπρεπε να καταβάλω προσπάθεια για να τους κερδίσω.
Άτομα με "ψυχικά τράυματα" όπου μόνο εγώ με την αφοσίωσή μου μπορούσα να τους τα επουλώσω. Κι αν το απομονώσουμε σε επίπεδο συντρόφου, το ενδιαφέρον μου το κέντριζαν "σκληρά τυπάκια" όπου μόνο μαζί μου ήταν τρυφεροί σαν μικρά παιδιά.
Αυτό που με λύπη μου ανακάλυψα στην πορεία, είναι ότι κάποιοι άνθρωποι θεώρησαν καλό να με εκμεταλευτούν.
Όταν οι "πληγές" τους "θεραπεύονταν" και αφού με "στράγγιζαν" ψυχικά και συναισθηματικά.... παίρναν το καπελάκι τους κι adios muchachos.
Είμαι άνθρωπος που μπορώ να αντέξω πολλά, Είμαι ένα καβουράκι με πολύ σκληρό κέλυφος. Ακόμα κι αν στεναχωριόμουν, πολύ γρήγορα όρθωνα το ανάστημά μου και προχωρούσα. Δεν έλεγα εύκολα το αντίο, έδινα πάντα ευκαιρίες στον άλλο.
Δεν μου αρέσει έτσι απλά να διαγράφω πρόσωπα και καταστάσεις από την ζωή μου. Προτιμώ να δίνω ευκαιρίες για επανόρθωση.
Όταν όμως έλεγα το αντίο με τίποτα δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω.
Αυτό που ανακάλυψα με την πάροδο του χρόνου ήταν, ότι με τη λαχτάρα μου να ικανοποιήσω τους άλλους, άρχισα να παραμελώ -και στο τέλος  ξέχασα τελείως- τις δικές μου ανάγκες. Σαν Ο.Φ.Α.τζής πήγαινα όπου μου ζητούσαν οι άλλοι. Αυτό, πάντα στα πλαίσια ότι ήθελα να ευχαριστήσω και να προσφέρω στους άλλους κι όχι γιατί ήμουν ένας άβουλος χαρακτήρας. 
Ίσα ίσα θεωρώ ότι είχα αρκετά ενδιαφέροντα, κυρίως καλλιτεχνικής και δημιουργικής φύσεως.
Κάποια χρονιά στη ζωή μου, ήρθαν τα πράγματα πολύ δύσκολα για μένα. Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το προσπεράσω.
Έπρεπε  να το αντιμετοπίσω. Σαν να ξύπνησα τότε από λείθαργο κι άρχισα να συνειδητοποιώ πως είχα πετάξει το "εγώ" μου στα σκουπίδια. Όλοι με ξέρανε σαν... την κόρη του πατέρα μου, σαν την αδερφή του αδερφού μου, σαν την σύζυγο του άντρα μου, σαν την μητέρα της κόρης μου. Κανείς δεν  ήξερε  εμένα ως ξεχωριστή οντότητα.
Τότε είναι που είπα "Νισάφι πια! Θ' αρχίσω να ζω για μένα! Θα βάλω προτεραιότητα τα εγώ μου και τα θέλω μου. Δεν θα ξαναακολουθήσω τις επιθυμίες κανενός... όποιος γουστάρει ας ακολουθήσει εμένα!"
Κι έκανα την επανάστασή μου!!!!
Πολλοί.. απογοητεύτηκαν. Χάλασα, έλεγαν,  την εικόνα μου ως καλό κορίτσι...
Να πω την αλήθεια...χεσμένη έχω την γνώμη τους!
Όταν είχα πρόβλημα κανένας δεν με στήριξε. Μόνο λόγια.... χαζοφαφλατάδες με κλισέ συμβουλές και θεωρίες του κώλου.
Με υψωμένο το δάχτυλο το "παίζανε" πνευματικοί και πίστευαν ότι είχαν όλες τις απαντήσεις  σε θέματα που δεν είχαν βιώσει.
Κανένας δεν ήξερε πόσο πονούσα... και κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει. Πήρα τότε την απόφαση, να τους διαγράψω όλους, να πάρω όσο μπορώ την ζωή μου στα χέρια μου και να χαράξω μόνη μια καινούρια πορεία.
Με χαρά στο νέο μου ξεκίνημα διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι με αντιμετόπιζαν και με αποδέχονταν σαν μια ευχάριστη κι ενδιαφέρουσα παρουσία και προσωπικότητα. Από μηδενικό άρχισα να αισθάνομαι σημαντική. Επουλώθηκαν οι πληγές μου και τα ως τότε άδεια "ποτήρια" μου άρχισαν να γεμίζουν κι αργότερα να ξεχυλλίζουν.
'Ομως για κάθε πράγμα που κερδίζουμε και καταφέρνουμε , υπάρχει κι ένα τίμημα.
Το δικό μου ήταν να χάσω την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. Να υψώσω απροσπέλαστα κι απροσπέραστα τοίχοι.
Όταν έπαιρνα αυτό που ήθελα από τους άλλους, έχανα το ενδιαφέρον μου κι άρχιζα να τους παραπλανώ και να τους εκμεταλεύομαι.
Όπως έκαναν κάποιοι άλλοι παλιότερα σε μένα.
Δεν μου αρέσει που έχω γίνει τόσο σκύλα και τόσο αδιάλακτα σκληρή. Θα ήθελά πολύ να ξαναγίνω εκείνο το ρομαντικό κι αθώο κορίτσι. Κάποιοι άλλοι με "κατάντησαν" έτσι, και τώρα βγάζω άμυνες για να μην ξαναπληγωθώ.
Η ιδέα της οποιασδήποτε είδους δέσμευσης με τρομάζει.  Ναι μεν θέλω κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό στη ζωή μου, αλλά, δεν έχω την δύναμη να το αντέξω και να το διαχειριστώ....
Δεν ξέρω πού θα με οδηγήσει όλο αυτό.....
Είμαι πιο σκληρή κι από βράχο πλέον. Ώρες ώρες τρομάζω με τον εαυτό μου....
Πρέπει να βρω τις ισσοροπίες μου. Να αφήσω τις κακίες, τις πικρίες , τα μίσοι πίσω μου!
Χρειάζεται  να ξαναχτίσω την εμπιστοσύνη μου με τους ανθρώπους!
 Να βρω την δύναμη ν' αφήσω την αγάπη και την εμπιστοσύνη να με γεμίσουν!
Εϊναι ωραίο να κάνω όνειρα... κι ελπίζω αυτή τη φορά να βγουν αληθινά...

χτες, σήμερα, αύριο...

Έτυχε να παρατηρήσω τη ζωή κάποιων  μεγαλύτερών μου ανθρώπων από το συγγενικό και το φιλικό, των γονιών μου, περιβάλλον.
΄Ετυχε επίσης να παρακολουθήσω τον περίπατο κάποιου ηλικιωμένου ζευγαριού.
Ο τρόπος που αντιμετώπιζαν τον σύντροφό τους και ο σεβασμός που "έβγαζαν" ο ένας για τον άλλο ήταν το ερέθισμα για να αρχίσουν να δημιουργούνται μέσα μου κάποια ερωτήματα....
Ασυναίσθητα άρχισα να κάνω συγκρίσεις μεταξύ των σχέσεων των ανθρώπων μέσα στην οικογένεια, μέσα στις παρέες και μέσα στην κοινωνία των  περασμένων χρόνων και του σήμερα.
Αναμφίβολα θεωρώ τον εαυτό μου, ότι σαν ιδιοσυγκρασία και σαν προσωπικότητα θα μου ταίριαζε να ζούσα σε κάποια παλιότερη εποχή....
Η δεκαετία του '50 για παράδειγμα φάνταζε ιδανική στα μάτια μου! 
Οπότε είμαι προκατηλημένη από την  αρχή για το ποια πλευρά θα υποστηρίξω!
Πώς κρατούσαν τα παλιότερα χρόνια την φλόγα του έρωτα και της αγάπης ζωντανή για πολλές δεκαετίες?
Υπάρχουν, όσο σπάνιο κι αν φαίνεται πλέον, ζευγάρια που μετά από 40 χρόνια γάμου, μέσα στην καθημερινότητατης σχέσης τους , αν παρατηρήσεις ζουν πραγματικά  ευτυχισμένοι, χωρίς ψυχικές και συναισθηματικές ανασφάλιες.
Δυστυχώς, πλέον ζούμε σε μια εποχή όπου καταντήσαμε να πηγαίνουμε στον ψυχολόγο πιο συχνά κι απ'  ότι πάμε  super market.
Γιατί στο πέρασμα του χρόνου κάποιες αξίες άρχισαν να ξεθωριάζουν και να χάνονται?
Υποτίθεται ότι είμαστε ευνοημένοι γιατί έχουμε την γνώση, τα μέσα, τους πόρους και τα φόντα  για μια πιο αξιόλογη ζώη.
Παρόλα αυτά αντί να ανεβαίνουμε και να προχωράμε σ' ένα καλύτερο αύριο..... κατρακυλάμε και βουλιάζουμε στονχειρότερο και πιο αηδιαστικό βούρκο που μπορεί να υπάρξει!
Γιατί οι άνθρωποι φθείρονται με το χρήμα?
Όταν ο κόσμος δεν είχε μία ήταν πιο πλούσιος κι από τον πιο φραγκάτο του πλανήτη.
Τώρα που υπάρχουν πολλοί  ματσωμένοι, η φτώχια, η χρεωκοπία, η δυστυχία και η κακία έχουν κυριαρχήσει παντού.
Κάποτε είχαν μία μπουκιά και την μοιραζόντουσαν με αγάπη 5 άτομα. Τώρα οι περισσότεροι δεν νοιάζονται για τον διπλανό τους. 'Εχουμε γίνει όλοι παρτάκηδες...
Κι αν κάποιοι σήμερα προσφέρουν, έχουν δίπλα τους και τις κάμερες... έχοντας ένα κοντινό πλάνο με το μάτι που βουρκώνει από το κολλήριο για να το παίξουν πιο ευαίσθητοι και πιο ανθρώπινοι.  Αίσχος!
Γιατί οι νεότεροι αντί να σέβονται τους μεγαλύτερους, τους χλευάζουν?
Τα παλιότερα χρόνια, οι άνθρωποι, ως επί το πλείστον ήταν αμόρφωτοι. Παρόλα αυτά, τους έβλεπες να φιλάνε το χέρι ενός κληρικού, ενός πρεσβήτερου, του πατέρα, του παππού. Ζήταγαν την ευχή τους, την ευλογία τους, την συμβουλή τους.
Στην εποχή μας, που όλοι είναι μορφωμένοι, με κάθε είδους πτυχία, έχουν χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς.
Δεν θα τους δεις να παραχωρήσουν την θέση τους στο λεωφορείο. Συνήθως τους μιλάνε στον ενικό, λες και είναι συνομίλικοι. Τους κοροϊδεύουν τα παιδιά στις πλατείες.  Οι νέοι θεωρούν ότι τα ξέρουν καλύτερα, Οπως λέει η παροιμία με την αλεπού και το αλεπουδάκι της.
Γιατί το ήθος και η αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων δεν μας γίνεται ένα καλό παράδειγμα προς μίμηση?
Βλέπουμε ότι η ζωή μας πάει κατά διαόλου. Αυτό θέλουμε? Αυτό ονειρευόμασταν όταν φέρναμε στη ζωή τα παιδιά μας?
Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να τους παραδώσουμε?
Είναι στο χέρι του καθενός μας να βάλει ένα λιθαράκι για την σωστή διαπαιδαγώγηση  για ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά μας.
Ετσί θα δημιουργήσουν ενωμένες  οικογένειες, σταθερές κι αξιοπρεπείς φιλίες και μια πετυχημένη κοινωνία.
 Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!