Κυριακή 10 Απριλίου 2011

χτες, σήμερα, αύριο...

Έτυχε να παρατηρήσω τη ζωή κάποιων  μεγαλύτερών μου ανθρώπων από το συγγενικό και το φιλικό, των γονιών μου, περιβάλλον.
΄Ετυχε επίσης να παρακολουθήσω τον περίπατο κάποιου ηλικιωμένου ζευγαριού.
Ο τρόπος που αντιμετώπιζαν τον σύντροφό τους και ο σεβασμός που "έβγαζαν" ο ένας για τον άλλο ήταν το ερέθισμα για να αρχίσουν να δημιουργούνται μέσα μου κάποια ερωτήματα....
Ασυναίσθητα άρχισα να κάνω συγκρίσεις μεταξύ των σχέσεων των ανθρώπων μέσα στην οικογένεια, μέσα στις παρέες και μέσα στην κοινωνία των  περασμένων χρόνων και του σήμερα.
Αναμφίβολα θεωρώ τον εαυτό μου, ότι σαν ιδιοσυγκρασία και σαν προσωπικότητα θα μου ταίριαζε να ζούσα σε κάποια παλιότερη εποχή....
Η δεκαετία του '50 για παράδειγμα φάνταζε ιδανική στα μάτια μου! 
Οπότε είμαι προκατηλημένη από την  αρχή για το ποια πλευρά θα υποστηρίξω!
Πώς κρατούσαν τα παλιότερα χρόνια την φλόγα του έρωτα και της αγάπης ζωντανή για πολλές δεκαετίες?
Υπάρχουν, όσο σπάνιο κι αν φαίνεται πλέον, ζευγάρια που μετά από 40 χρόνια γάμου, μέσα στην καθημερινότητατης σχέσης τους , αν παρατηρήσεις ζουν πραγματικά  ευτυχισμένοι, χωρίς ψυχικές και συναισθηματικές ανασφάλιες.
Δυστυχώς, πλέον ζούμε σε μια εποχή όπου καταντήσαμε να πηγαίνουμε στον ψυχολόγο πιο συχνά κι απ'  ότι πάμε  super market.
Γιατί στο πέρασμα του χρόνου κάποιες αξίες άρχισαν να ξεθωριάζουν και να χάνονται?
Υποτίθεται ότι είμαστε ευνοημένοι γιατί έχουμε την γνώση, τα μέσα, τους πόρους και τα φόντα  για μια πιο αξιόλογη ζώη.
Παρόλα αυτά αντί να ανεβαίνουμε και να προχωράμε σ' ένα καλύτερο αύριο..... κατρακυλάμε και βουλιάζουμε στονχειρότερο και πιο αηδιαστικό βούρκο που μπορεί να υπάρξει!
Γιατί οι άνθρωποι φθείρονται με το χρήμα?
Όταν ο κόσμος δεν είχε μία ήταν πιο πλούσιος κι από τον πιο φραγκάτο του πλανήτη.
Τώρα που υπάρχουν πολλοί  ματσωμένοι, η φτώχια, η χρεωκοπία, η δυστυχία και η κακία έχουν κυριαρχήσει παντού.
Κάποτε είχαν μία μπουκιά και την μοιραζόντουσαν με αγάπη 5 άτομα. Τώρα οι περισσότεροι δεν νοιάζονται για τον διπλανό τους. 'Εχουμε γίνει όλοι παρτάκηδες...
Κι αν κάποιοι σήμερα προσφέρουν, έχουν δίπλα τους και τις κάμερες... έχοντας ένα κοντινό πλάνο με το μάτι που βουρκώνει από το κολλήριο για να το παίξουν πιο ευαίσθητοι και πιο ανθρώπινοι.  Αίσχος!
Γιατί οι νεότεροι αντί να σέβονται τους μεγαλύτερους, τους χλευάζουν?
Τα παλιότερα χρόνια, οι άνθρωποι, ως επί το πλείστον ήταν αμόρφωτοι. Παρόλα αυτά, τους έβλεπες να φιλάνε το χέρι ενός κληρικού, ενός πρεσβήτερου, του πατέρα, του παππού. Ζήταγαν την ευχή τους, την ευλογία τους, την συμβουλή τους.
Στην εποχή μας, που όλοι είναι μορφωμένοι, με κάθε είδους πτυχία, έχουν χάσει κάθε ίχνος ανθρωπιάς.
Δεν θα τους δεις να παραχωρήσουν την θέση τους στο λεωφορείο. Συνήθως τους μιλάνε στον ενικό, λες και είναι συνομίλικοι. Τους κοροϊδεύουν τα παιδιά στις πλατείες.  Οι νέοι θεωρούν ότι τα ξέρουν καλύτερα, Οπως λέει η παροιμία με την αλεπού και το αλεπουδάκι της.
Γιατί το ήθος και η αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων δεν μας γίνεται ένα καλό παράδειγμα προς μίμηση?
Βλέπουμε ότι η ζωή μας πάει κατά διαόλου. Αυτό θέλουμε? Αυτό ονειρευόμασταν όταν φέρναμε στη ζωή τα παιδιά μας?
Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να τους παραδώσουμε?
Είναι στο χέρι του καθενός μας να βάλει ένα λιθαράκι για την σωστή διαπαιδαγώγηση  για ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά μας.
Ετσί θα δημιουργήσουν ενωμένες  οικογένειες, σταθερές κι αξιοπρεπείς φιλίες και μια πετυχημένη κοινωνία.
 Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου