Κυριακή 10 Απριλίου 2011

είναι ωραίο να κάνεις όνειρα!!!

"Είναι ωραίο να κάνεις όνειρα, ακόμα κι αν αυτά δεν βγουν ποτέ αληθινά."
Έτσι ήμουν κι εγώ από μικρή. Ζούσα στον  "φανταστικό" μου κόσμο. Τον ονειρικά πλασμένο. Τον τόσο καλοπροαίρετο. Τον υπερβολικά ρομαντικό.
Όπου μόνο η εμπιστοσύνη και η αγάπη κατοικούσαν. Όπου η κακία, η πονηριά, η απάτη και το ψέμα δεν είχαν ανακαλυφτεί. Ότι "έμπαινε" μέσα σ' αυτόν τον φανταστικό κόσμο φυλτράρωνταν, ώστε να μην μπορέσει να τον μολύνει κανένας .
Κι έτσι πορευόμουν στη ζωή! Και με αυτή την φιλοσοφία μεγάλωνα! Και ήμουν ευτυχισμένη!
Σε κάποιους άρεσε αυτό μου το σκεπτικό! Μ' έβλεπαν να χαμογελάω όταν ερχόταν αναποδιές και θαύμαζαν το κουράγιο μου!
Έβλεπαν επίσης να δίνω αγάπη σε ανθρώπους που με έβλαψαν και αναρωτιόντουσαν πώς δεν μ΄άγγιζε η κακία τους.
Το μυστικό μου ήταν ότι από κάθε αρνητικό παράγοντα κοίταγα να "φυλτράρω" και να απομονώσω ότι καλό μπορούσα να βρω.
Ύστερα εστίαζα σε αυτό εθελοτυφλώντας σε ότι κακό κι αρνητικό.
Πάντα μου άρεσαν τα δύσκολά. Περιπτώσεις ανθρώπων στις οποίες έπρεπε να καταβάλω προσπάθεια για να τους κερδίσω.
Άτομα με "ψυχικά τράυματα" όπου μόνο εγώ με την αφοσίωσή μου μπορούσα να τους τα επουλώσω. Κι αν το απομονώσουμε σε επίπεδο συντρόφου, το ενδιαφέρον μου το κέντριζαν "σκληρά τυπάκια" όπου μόνο μαζί μου ήταν τρυφεροί σαν μικρά παιδιά.
Αυτό που με λύπη μου ανακάλυψα στην πορεία, είναι ότι κάποιοι άνθρωποι θεώρησαν καλό να με εκμεταλευτούν.
Όταν οι "πληγές" τους "θεραπεύονταν" και αφού με "στράγγιζαν" ψυχικά και συναισθηματικά.... παίρναν το καπελάκι τους κι adios muchachos.
Είμαι άνθρωπος που μπορώ να αντέξω πολλά, Είμαι ένα καβουράκι με πολύ σκληρό κέλυφος. Ακόμα κι αν στεναχωριόμουν, πολύ γρήγορα όρθωνα το ανάστημά μου και προχωρούσα. Δεν έλεγα εύκολα το αντίο, έδινα πάντα ευκαιρίες στον άλλο.
Δεν μου αρέσει έτσι απλά να διαγράφω πρόσωπα και καταστάσεις από την ζωή μου. Προτιμώ να δίνω ευκαιρίες για επανόρθωση.
Όταν όμως έλεγα το αντίο με τίποτα δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω.
Αυτό που ανακάλυψα με την πάροδο του χρόνου ήταν, ότι με τη λαχτάρα μου να ικανοποιήσω τους άλλους, άρχισα να παραμελώ -και στο τέλος  ξέχασα τελείως- τις δικές μου ανάγκες. Σαν Ο.Φ.Α.τζής πήγαινα όπου μου ζητούσαν οι άλλοι. Αυτό, πάντα στα πλαίσια ότι ήθελα να ευχαριστήσω και να προσφέρω στους άλλους κι όχι γιατί ήμουν ένας άβουλος χαρακτήρας. 
Ίσα ίσα θεωρώ ότι είχα αρκετά ενδιαφέροντα, κυρίως καλλιτεχνικής και δημιουργικής φύσεως.
Κάποια χρονιά στη ζωή μου, ήρθαν τα πράγματα πολύ δύσκολα για μένα. Ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το προσπεράσω.
Έπρεπε  να το αντιμετοπίσω. Σαν να ξύπνησα τότε από λείθαργο κι άρχισα να συνειδητοποιώ πως είχα πετάξει το "εγώ" μου στα σκουπίδια. Όλοι με ξέρανε σαν... την κόρη του πατέρα μου, σαν την αδερφή του αδερφού μου, σαν την σύζυγο του άντρα μου, σαν την μητέρα της κόρης μου. Κανείς δεν  ήξερε  εμένα ως ξεχωριστή οντότητα.
Τότε είναι που είπα "Νισάφι πια! Θ' αρχίσω να ζω για μένα! Θα βάλω προτεραιότητα τα εγώ μου και τα θέλω μου. Δεν θα ξαναακολουθήσω τις επιθυμίες κανενός... όποιος γουστάρει ας ακολουθήσει εμένα!"
Κι έκανα την επανάστασή μου!!!!
Πολλοί.. απογοητεύτηκαν. Χάλασα, έλεγαν,  την εικόνα μου ως καλό κορίτσι...
Να πω την αλήθεια...χεσμένη έχω την γνώμη τους!
Όταν είχα πρόβλημα κανένας δεν με στήριξε. Μόνο λόγια.... χαζοφαφλατάδες με κλισέ συμβουλές και θεωρίες του κώλου.
Με υψωμένο το δάχτυλο το "παίζανε" πνευματικοί και πίστευαν ότι είχαν όλες τις απαντήσεις  σε θέματα που δεν είχαν βιώσει.
Κανένας δεν ήξερε πόσο πονούσα... και κανένας δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει. Πήρα τότε την απόφαση, να τους διαγράψω όλους, να πάρω όσο μπορώ την ζωή μου στα χέρια μου και να χαράξω μόνη μια καινούρια πορεία.
Με χαρά στο νέο μου ξεκίνημα διαπίστωσα ότι οι άνθρωποι με αντιμετόπιζαν και με αποδέχονταν σαν μια ευχάριστη κι ενδιαφέρουσα παρουσία και προσωπικότητα. Από μηδενικό άρχισα να αισθάνομαι σημαντική. Επουλώθηκαν οι πληγές μου και τα ως τότε άδεια "ποτήρια" μου άρχισαν να γεμίζουν κι αργότερα να ξεχυλλίζουν.
'Ομως για κάθε πράγμα που κερδίζουμε και καταφέρνουμε , υπάρχει κι ένα τίμημα.
Το δικό μου ήταν να χάσω την εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους. Να υψώσω απροσπέλαστα κι απροσπέραστα τοίχοι.
Όταν έπαιρνα αυτό που ήθελα από τους άλλους, έχανα το ενδιαφέρον μου κι άρχιζα να τους παραπλανώ και να τους εκμεταλεύομαι.
Όπως έκαναν κάποιοι άλλοι παλιότερα σε μένα.
Δεν μου αρέσει που έχω γίνει τόσο σκύλα και τόσο αδιάλακτα σκληρή. Θα ήθελά πολύ να ξαναγίνω εκείνο το ρομαντικό κι αθώο κορίτσι. Κάποιοι άλλοι με "κατάντησαν" έτσι, και τώρα βγάζω άμυνες για να μην ξαναπληγωθώ.
Η ιδέα της οποιασδήποτε είδους δέσμευσης με τρομάζει.  Ναι μεν θέλω κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό στη ζωή μου, αλλά, δεν έχω την δύναμη να το αντέξω και να το διαχειριστώ....
Δεν ξέρω πού θα με οδηγήσει όλο αυτό.....
Είμαι πιο σκληρή κι από βράχο πλέον. Ώρες ώρες τρομάζω με τον εαυτό μου....
Πρέπει να βρω τις ισσοροπίες μου. Να αφήσω τις κακίες, τις πικρίες , τα μίσοι πίσω μου!
Χρειάζεται  να ξαναχτίσω την εμπιστοσύνη μου με τους ανθρώπους!
 Να βρω την δύναμη ν' αφήσω την αγάπη και την εμπιστοσύνη να με γεμίσουν!
Εϊναι ωραίο να κάνω όνειρα... κι ελπίζω αυτή τη φορά να βγουν αληθινά...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου